Człowiek z nafty

źródło: EAST NEWS

Pracownicy kopalni gazu obok nowego odwiertu – okolice Borysławia, lata 20. ub. wieku

źródło: Forum

Pracownicy kopalni ropy naftowej Nadzieja w Borysławiu, 1914 r.

źródło: NAC

Władysław Długosz należał do wymarłego gatunku kapitalistów, u których status materialny wyznaczał pułap obowiązków społecznych.

Nieopodal Gorlic, na wiejskim cmentarzu parafialnym w Sękowej, już od drogi widać rzeźbiony tympanon nad dorycką kolumnadą, która upodabnia wielki grobowiec do greckiej świątyni. Rodzinne mauzoleum i zespół pałacowy w Siarach, to bodaj wszystko, co zostało z potęgi Władysława Długosza – naftowego magnata, który podczas zaborów trząsł austriackim rządem, miał spory udział w odrodzeniu Polski, a nade wszystko – umniejszył nędzę w Galicji.

Zapach nafty

Władysław Długosz urodził się dokładnie dziesięć lat po tym, kiedy w 1854 r. Łukasiewicz przywiózł tu swoją lampę naftową. Wkrótce potem wiejski krajobraz zasłonił las szybów wiertniczych i płonących pochodni, a odór rozlanej ropy był tożsamy z zapachem wielkich pieniędzy.

Szansa zwabiła Długosza z Krakowa, gdy próbował samodzielności po śmierci rodziców. Jako absolwent szkoły technicznej w Pradze miał nadzieję, że kwitnące kopalnie czekają na niego z otwartymi rękami. Okazało się jednak, że nowa branża nie przyjmowała kandydatów z ulicy i miała za nic uczelniane dyplomy. Po przyjeździe do Gorlic przez rok uczył gimnastyki w gimnazjum, zanim dano mu szansę w kopalni.

Szefowie wymagali, aby przyszły kierownik potrafił wszystko, co umieli jego podwładni. Toteż Długosz schował...